Η ψυχή του Μουσικού Οράματος, υπεύθυνη των χορωδιών του Δήμου Φυλής και καθηγήτρια πιάνου Ρούλα Λεβαντή, είναι εθελόντρια της 4ΑΜΕΑ στηρίζοντας τον καθημερινό αγώνα των παιδιών με αναπηρία.
Ως επικεφαλής της παιδικής χορωδίας του συλλόγου Μουσικό Όραμα, διδάσκει όχι μόνο μουσική, αλλά οδηγεί τα παιδιά στον δρόμο της συμπερίληψης και της εθελοντικής δράσης. Τα παιδιά τραγουδούν το τραγούδι «Είμαι παιδί, είμαι άγγελος» και παράλληλα το μεταφράζουν στην ελληνική νοηματική γλώσσα, σε μια έμπρακτη συμβολική κίνηση αγάπης προς τα παιδιά που αντιμετωπίζουν πρόβλημα ακοής.
Πέρα από τη μουσική, μαθαίνουν να αγαπούν τη διαφορετικότητα και να συμμετέχουν στη χορωδία μαζί με ανάπηρα αγόρια και κορίτσια. Στις εκδηλώσεις της 4ΑΜΕΑ συμμετέχει στη χορωδία και ο 10χρονος Δημήτρης Τραμουντάνης, από τη Χαλκιδική, τρανταχτή απόδειξη συμπερίληψης παιδιών με αναπηρία. Η στήλη 4ΑΜΕΑ της «Espresso» μίλησε με την ψυχή του Μουσικού Οράματος, Ρούλα Λεβαντή.
ΕΡ.: Κυρία Λεβαντή, πώς είναι να εκπαιδεύετε μικρά παιδιά έτσι ώστε να αγκαλιάζουν από την παιδική ηλικία τη διαφορετικότητα;
ΑΠ.: Είναι σαν να κρατάς στα χέρια σου μικρούς, ευαίσθητους σπόρους και να τους φυτεύεις με προσοχή, αγάπη και ελπίδα. Τα παιδιά είναι ψυχές αγνές και όταν τα πλησιάσεις με στοργή και τους δείξεις ότι η διαφορετικότητα δεν είναι κάτι ξένο αλλά ένας πολύτιμος θησαυρός, τότε τη δέχονται με απίστευτη φυσικότητα. Κάθε φορά που βλέπω τα παιδιά μου να αγκαλιάζουν ένα παιδί με κάποια ιδιαιτερότητα, να του χαμογελούν, να του κρατούν το χέρι, νιώθω ότι κάτι όμορφο γεννιέται – ένα μικρό βήμα προς μια κοινωνία που σέβεται και αγαπά κάθε άνθρωπο. Αυτό είναι το πιο τρυφερό «μάθημα» που μπορούμε να τους δώσουμε μέσα από τη μουσική.
ΕΡ.: Το Μουσικό Οραμα, εκτός από μουσικός σύλλογος, είναι τελικά και εκπαιδευτήριο ψυχών;
ΑΠ.: Το Μουσικό Οραμα δεν είναι απλώς ένας μουσικός σύλλογος· είναι ένας ζωντανός οργανισμός που χτυπά στον ρυθμό της καρδιάς μας. Είναι η προέκταση της ψυχής μας, ένας χώρος όπου η μουσική μεταμορφώνεται σε γέφυρα που ενώνει, εμπνέει και θεραπεύει. Δεν ιδρύθηκε για να δημιουργήσει μόνο σολίστ, αλλά για να καλλιεργήσει ευαίσθητες και δυνατές ψυχές, να προσφέρει καταφύγιο όπου κάθε παιδί μπορεί να βρει τη θέση του και να νιώσει αποδεκτό.
Εδώ, η μουσική δεν περιορίζεται σε νότες και τεχνική· γίνεται τρόπος ζωής, γλώσσα της ψυχής που μαθαίνει στα παιδιά την αξία της αγάπης, της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς προσφοράς. Ο χώρος αυτός γεμίζει με γέλια, συγκίνηση και αληθινές στιγμές σύνδεσης, όπου κάθε παιδί, μέσα από το τραγούδι και τη συμμετοχή, ανακαλύπτει τη δική του μοναδική φωνή και τη δύναμη να λάμπει.
Όταν βλέπω τα παιδιά να μεγαλώνουν όχι μόνο ως μουσικοί, αλλά ως άνθρωποι που νοιάζονται και αγαπούν, καταλαβαίνω πως αυτό το Οραμα δεν είναι δικό μου – είναι κοινό κτήμα όλων μας, μια ζωντανή κοινότητα που φωτίζει και αναγεννά ψυχές.
ΕΡ.: Εχουμε δει τα παιδιά της παιδικής χορωδίας του Μουσικού Οράματος να τραγουδάνε το τραγούδι «Είμαι παιδί, είμαι άγγελος» και παράλληλα να το μεταφράζουν και στην ελληνική νοηματική γλώσσα. Πόσο εύκολο ήταν για τα παιδιά να το μάθουν;
ΑΠ.: Δεν ήταν εύκολο με την έννοια της τεχνικής, αλλά ήταν τόσο φυσικό με την έννοια της καρδιάς. Οταν τους εξήγησα ότι θα τραγουδήσουμε για να ακουστούμε και από τα παιδιά που δεν μπορούν να ακούσουν, τα μάτια τους φωτίστηκαν. Είδα στα πρόσωπά τους αγνή αγάπη. Το έκαναν όχι σαν να μαθαίνουν μια καινούργια γλώσσα, αλλά σαν να ανοίγουν μια αγκαλιά. Κάθε κίνηση, κάθε λέξη στη νοηματική έγινε μια γλυκιά πράξη αγάπης. Και εκεί κατάλαβα για άλλη μια φορά ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται πολλά λόγια – χρειάζονται αλήθεια και συναίσθημα.
ΕΡ.: Ο πιο μικρός σας «εθελοντής» πόσων ετών είναι και πόσο εύκολο ήταν να μάθει το τραγούδι και στην ελληνική νοηματική γλώσσα;
ΑΠ.: Είναι 4,5 ετών – μια μικρούλα ψυχούλα που ήρθε με χαμόγελο και τεράστια διάθεση να προσφέρει. Οταν τον είδα να προσπαθεί με τα μικρά του δαχτυλάκια να μιμηθεί τις κινήσεις, να με κοιτά στα μάτια και να με ρωτά αν το κάνει σωστά, πλημμύρισα από τρυφερότητα. Δεν έχει σημασία αν το έμαθε τέλεια· έχει σημασία ότι ήθελε τόσο πολύ να συμμετέχει, να είναι κι εκείνος ένα κομμάτι της ομάδας. Αυτό είναι ο εθελοντισμός στην πιο αγνή του μορφή.
ΕΡ.: Η παρουσία του συλλόγου σας στις εκδηλώσεις της 4ΑΜΕΑ είναι διαρκής. Ενα μεγάλο μέρος της συμμετοχής των παιδιών οφείλεται και στους γονείς τους;
ΑΠ.: Απολύτως. Οι γονείς είναι οι πρώτοι δάσκαλοι αγάπης. Αν δεν υπήρχε η δική τους εμπιστοσύνη και στήριξη, το έργο μας δεν θα είχε αυτή την έκταση. Τους ευγνωμονώ για κάθε λεπτό που αφιερώνουν, για κάθε κουβέντα που λένε στα παιδιά τους, για κάθε χαμόγελο που μας χαρίζουν στα παρασκήνια. Είναι εκείνοι που μετατρέπουν την ευαισθησία σε πράξη. Και είναι συγκινητικό να βλέπεις όλη την οικογένεια να «εθελοντεί» με τη δική της δύναμη – ο ένας στη σκηνή, ο άλλος στην καρδιά.
ΕΡ.: Είναι η κοινωνία μας ευαισθητοποιημένη προς τους ανθρώπους με αναπηρία;
ΑΠ.: Ολο και περισσότερο, αλλά έχουμε ακόμα δρόμο. Οπου κι αν κοιτάξεις θα δεις φως – ανθρώπους που προσπαθούν, που προσφέρουν, που παλεύουν για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Ομως υπάρχουν ακόμη προκαταλήψεις, φόβοι, άγνοια. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να χτίζουμε γέφυρες. Κι αυτές οι γέφυρες φτιάχνονται με πράξεις – με μια αγκαλιά, με ένα βλέμμα που λέει «είσαι ίσος, είσαι πολύτιμος, είσαι μαζί μας».
ΕΡ.: Πιστεύετε πως όσο μικρότερος εκπαιδευτεί ο κάθε άνθρωπος τόσο περισσότερο ευαισθητοποιημένος και ενημερωμένος θα βγει στην κοινωνία;
ΑΠ.: Απόλυτα. Τα πρώτα χρόνια της ζωής είναι αυτά που διαμορφώνουν τον πυρήνα της ψυχής μας. Αν το παιδί μεγαλώσει με αποδοχή, κατανόηση και αγάπη, τότε τίποτα δεν μπορεί να το κάνει σκληρό απέναντι στον άλλον. Η καρδιά του θα ξέρει να αναγνωρίζει τον πόνο και να προσφέρει παρηγοριά. Η μουσική είναι ένας τρόπος να «εκπαιδεύσουμε» όχι μόνο τον νου, αλλά κυρίως την ψυχή – να μάθει να συντονίζεται με τις ανάγκες των άλλων.
ΕΡ.: Εχετε στον σύλλογό σας μαθητές με αναπηρία;
ΑΠ.: Ναι, και νιώθουμε τόσο τυχεροί που είναι μέλη της οικογένειάς μας. Αυτά τα παιδιά έχουν έναν μοναδικό τρόπο να σε διδάσκουν σιωπηλά. Σε μαθαίνουν τι σημαίνει δύναμη, επιμονή, καθαρό βλέμμα. Δεν βλέπω την αναπηρία – βλέπω ταλέντο, ψυχή, δημιουργικότητα. Και το πιο σπουδαίο είναι ότι τα υπόλοιπα παιδιά τα αποδέχονται από την πρώτη στιγμή, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς «γιατί». Γιατί όταν μεγαλώνεις μέσα στην αγάπη, η διαφορετικότητα είναι απλώς μια ακόμη μορφή ομορφιάς.
ΕΡ.: Πώς νιώθετε όταν ένας μαθητής σας με ιδιαιτερότητα βρίσκεται επάνω στη σκηνή και παίζει μουσική δίχως να χρειάζεται τη βοήθειά σας;
ΑΠ.: Νιώθω ένα βαθύ σκίρτημα στην καρδιά. Νιώθω σαν να βλέπω ένα παιδί μου να ανοίγει τα φτερά του. Είναι στιγμές που δεν χρειάζεται να πεις τίποτα· μόνο να δακρύσεις από περηφάνια και συγκίνηση. Εκείνη τη στιγμή δεν είμαι η δασκάλα – είμαι απλώς ένας άνθρωπος που είχε την ευλογία να βρίσκεται δίπλα σε ένα παιδί την ώρα που κατακτά τον κόσμο όλο…
0 Σχόλια